Mood: Nekatua!
Aspaldi honetan, koadrilako, gelako edo inguruko beste mutil batzuekin denbora pasatzean, askotan, ez naiz oso eroso sentitzen, eta horrek zer pentsatua ekarri dit azkenaldian. Ni txikitatik egon naiz mutil-talde batean, eta neska lagun asko baditut ere, gehienetan mutilekin ibiltzen naiz. Egia esan, ez dakit zergatik. Ohituraz edo nire lagunik minenetako bat mutila delako ote? Horretaz ere ez dut asko pentsatu! Dena den, txikitan oroitzapen onak baditut ere, azkenaldian ez naiz oso eroso sentitzen koadrilako edo beste kuadrilla bateko mutilekin. Ez da gaizki nagoelako. Betidanik ezagutzen dugulako elkar! Baina iruditzen zait koadrilan presio moduko bat dagoela gauzak modu batera egiteko edo besteekiko jarrera mota bat izateko. Adibidez, futbolean edo beste kirolen batean jokatzen dugunean, nahiz eta lagunarteko partida bat izan, Txapeldunen Ligako finala balitz bezala jokatzen dugula sentitzen dut. Askotan sarrera itsusiak izaten dira! Gainera, onena izan behar duzu! Eta ni bezala, futbolean nahiko kaskarra bazara, edo inork kasurik egiten ez badizu edo zuzenean hutsaltzen bazaituzte. Eta zer nahi duzue esatea, niri behintzat ez zait gustatzen nonbait ongi etorria ez izatea. 
Fisikoki ere badirudi denok "oso ubelduta" egon behar dugula. Nik zortea dut horretan, nahiko gihartsua naizelako eta ez dudalako ahalegin handirik egin behar hori horrela izan dadin. Baina nire inguruan mespretxu asko entzuten dira, gihartsuak ez diren eta argalagoak diren lagunek pairatzen dituztenak. Horrekin guztiarekin, badirudi, lagun talde bat izan beharrean, lehiaketa bat dela. Ea nor den onena futbolean, ea nork dituen abdominal gehien, nork jokatzen duen gehien... Nik ez dut honetan jolastu nahi. Lagunekin dibertitu nahi dut eta ez lehiatu! Gainera, askotan, lehiarik ez dagoenean eta ondo moldatzen garenean eta koadrila elkartua garenean, batzuk M.D.L.R. erroiluan jartzen dira eta inguruko koadrilak gogaitzen hasten dira (gehienetan gazteagoak edo neskak). Nik oso gaizki pasatzen dut, ez zait batere gustatzen biribilki hori, makila osoa ematen dit. Gainera, ezin dut ezer esan. Zerbait esaten dudan bakoitzean, ni naiz enbarazu egiten diotena eta nire kontra jartzen direnak. Kasu horietan, gainera, erabat deseroso sentiarazten nauten jarrera batzuk hasten dira: joko nautelako amarruak, "txantxak" egiteko mehatxuak... Nire inguruko mutilak "kaleko" jarrera horretan jartzen direnean eta gu desafio moduan sartzea nahi dutenean eta nik ez dut nahi beldurra ematen didalako, gaizki dagoela uste dudalako edo lotsa ematen didalako, "marika" edo "marikon" deitzen didate. Baita neskekin egotea erabakitzen dudanean edo "neskentzako gauzak" egiten ditudanean ere. Zergatik deitzen didate "marica, maricón" neskekin zerikusia duen zerbait egiten edo esaten dudanean? Edo zergatik irain horiek? Gay izatea beldurtia izatea al da? Eta beldurtia banaiz? Eta gay banaiz? Agian bai! Edo ez. Baina inoiz konturatzen banaiz mutilak gustatzen zaizkidala, ez nuke horregatik lotsa edo beldurra sentitu nahi. Azken horrek gogorarazi dit lagun min bat besterik ez dudala inguruan. Gure arteko adiskidetasuna ez da lehiakortasunaren eta gure arteko kolpeen artean gertatzen. Elkarri nola sentitzen garen esaten diogunean, etxean izan dugun liskarraren ondoren audioak bidaltzen dizkiogunean, barre algaraka hasten garenean edo bestearen aurpegira begiratzen badugu, badakigu zerbait ez doala ondo. Izugarri gustatzen zait harreman hori, eta, egia esan, pena ematen dit beste mutil batzuekin horrelako harremana sortzeko zailtasunak izateak. Azken batean, hemen kontatu dudan guztiarekin, batzuetan iruditzen zait mutila izatea eta mutilen artean egotea kartzela bat dela, eta, "mutilen gauzak" egiten ez badituzu, zigorra jasotzen duzula. Hau mutila izatea bada, nik ez dut mutila izan nahi, edo gutxienez beste modu bateko mutila izan nahiko nuke. Hasieran esan dudan presioa sentituko ez duen mutil bat, mutil lasaiagoa.